پيشواز نوروز
پيشواز نوروز از همان اوج سرما و خفتگي طبيعت و تاريكي زمستان شروع مي شود. در ايران زمين زمستان هنگام خمودگي است. روزهاي كوتاه شتابان است، و شبهاي دراز را بايد با گردهم آيي و نشست هاي دوستانه و خانوادگي و گفتن افسانه ها كوتاه كرد.
براي كشاورزان و آبياران و باغداران و دامداران كه بدنه اصلي زندگي را در ايران تشكيل مي دهند زمستان فصل كم كاري است. از اين رو آنان بيشتر به كارهاي درون خانه مي پردازند.
زمستان، سرما ، باد سرد، تاريكي و خمودگي نمادهاي بيگاري، تنبلي، ستم و شكست هاي زندگي است. گفتارهايي مانند «پايان شب سيه سپيد است» يا «پشت زمستان، بهار است» و يا «زمستان مي رود و روسياهي به زغال مي ماند» نشانگر كوتاه عمري و گذرا بودن ظلم و سياهي است.
نوروز پيام آور اميد به فرداي روشن است. اميد، اصل زندگي است. تمامي آدميان تا زماني كه اميدوراند، زنده اند. نوروز يك رستاخيز همگاني و همه جايي را نويد مي دهد.
اميد را بايد با كار و سازندگي و تلاش پاكيزگي و شادي و شيريني و سرسبزي و رويش زنده داشت. اين جاست مي بينيم تمامي نوروز و اميد يگانه است. چنين كه مردم ايران از هزاران سال پيش اميدوار و مشتاق به پيشواز نوروز مي روند، نوروز تلاشي همگاني براي زنده داشتن اميدواريهاي والاست.
مردم با تلاشي كه سزاوار براي مقدم نوروز است به پيشواز آن مي روند و زمستان را از زندگي خويش بيرون مي رانند و بهزيستي را فرا مي خوانند.
نام ماهها و روزهاي ايران باستان
ايرانيان سال را به دوازده ماه و به شرح ماه ها و روزهاي زير تقسيم كرده اند:
2- فروردين: فروشي
2-
